Het belangrijkste onderdeel van de raket zal de klep zijn, de effectiviteit van onze hele raket zal ervan afhangen.Met zijn hulp wordt lucht in de fles gepompt en vastgehouden. Laten we van elke fiets een lekke of misschien werkende kamer nemen en er de "nippel" uitknippen, het onderdeel waarop we de pomp aansluiten. Je hebt ook een gewone stop nodig voor flessen wijn of champagne, maar omdat er zoveel zijn waarvan er verschillende soorten en maten zijn, zal het belangrijkste selectiecriterium voor ons een lengte van minimaal 30 mm zijn en een diameter zodat de kurk in de hals van de fles past met een perspassing van 2/3 van de lengte. Nu moet je in de gevonden kurk een gat maken met een zodanige diameter dat de "nippel" er met kracht in past. Het is beter om in twee stappen een gat te boren, eerst met een dunne boor en dan met een boor met de gewenste diameter, en het belangrijkste is om dit voorzichtig en met weinig moeite te doen. Vervolgens verbinden we de “nippel” en de stop met elkaar, nadat we een beetje “superlijm” in het gat van de stop hebben gedruppeld om te voorkomen dat er lucht uit de fles lekt. Het laatste stuk in de klep is het kussen, dat wordt gebruikt om de klep aan het lanceerplatform te bevestigen. Het moet gemaakt zijn van duurzaam materiaal, bijvoorbeeld metaal of glasvezel met een dikte van 2-3 mm en afmetingen van 100x20 mm. Nadat je 3 gaten hebt gemaakt voor bevestiging en nippels, kun je de plug erop lijmen, maar voor een duurzamere verbinding kun je beter epoxylijm gebruiken. Uiteindelijk is het belangrijkste dat een deel van de nippel ongeveer 8-11 mm boven het platform uitsteekt, anders is er niets om de pomp op aan te sluiten.
Ik begon aan de raket zelf. Om het te maken heb je twee flessen van 1,5 liter, een tafeltennisbal en gekleurd plakband nodig. Je kunt voorlopig één fles opzij leggen en de handeling met de tweede uitvoeren. U moet de bovenkant van de fles voorzichtig afsnijden, zodat de totale lengte ongeveer 100 mm is.Vervolgens hebben we van dit onderdeel de draadkop afgezaagd. Als gevolg hiervan kregen we een hoofdkuip, maar dat is niet alles. Omdat er in het midden een gat overblijft, moet dit worden gesloten en in dit geval heb je een voorbereide bal nodig. Laten we een hele fles nemen, hem ondersteboven draaien, er een bal bovenop leggen en de hoofdkuip erop zetten. In totaal bleek dat de bal iets buiten de omtrek van de fles uitsteekt, hij zal dienen als een element dat de impact op de grond verzacht tijdens het afdalen uit de baan. Nu moeten de raketten een beetje worden versierd, omdat de flessen transparant zijn, zal de raket tijdens de vlucht moeilijk te zien zijn, en hiervoor wikkelen we hem, waar er een glad cilindrisch oppervlak is, met gekleurde tape. Dus uiteindelijk bleek de gekoesterde raket, hoewel hij meer op een ballistische intercontinentale raket lijkt. Je kunt natuurlijk stabilisatoren maken zodat het op een standaardraket lijkt, maar deze hebben op geen enkele manier invloed op de vlucht van dit projectiel. Stabilisatoren in een hoeveelheid van vier kunnen eenvoudig worden gemaakt van karton van huishoudelijke apparaten door ze in een klein gebied te snijden. Je kunt ze met vloeibare nagellijm of iets dergelijks aan het raketlichaam lijmen.
Laten we nu beginnen met het maken van het lanceerplatform. Hiervoor hebben we een vlakke multiplexplaat van 5-7 mm dik nodig, in vierkanten gesneden met zijden van 250 mm lang. In het midden bevestigen we eerst het eerder gemaakte platform met de klep, kiezen willekeurig de afstand tussen de gaten, de afstand tussen de twee platforms moet minimaal 60 mm zijn, en hiervoor gebruiken we bouten met een diameter van 4 of 5 mm en een lengte van minimaal 80 mm als bevestiging.Om de raket vervolgens op het lanceerplatform te bevestigen, moet je een houder maken met een lanceerapparaat, dat bestaat uit twee hoeken, twee spijkers en 4 bouten met bevestiging. Op de hoek boren we aan één kant twee gaten voor bevestiging aan het lanceerplatform; de afstand tussen de gaten, zowel in de hoek als in het hoofdplatform, moet hetzelfde zijn, bijvoorbeeld 30 mm. Aan de andere kant van beide hoeken moet je ook twee gaten maken met een diameter van 5 mm voor twee grote spijkers met dezelfde diameter, maar de afstand tussen de gaten moet zodanig zijn dat de afstand tussen de spijkers zelf 28 tot 28 is. 30 mm. Wanneer alles gemonteerd is, moet u de hoogte van de bevestigingsspijkers aanpassen. Om dit te doen, zullen we de fles met grote moeite op de klep installeren, zoals in de gevechtsmodus, en daarna moeten we de hoogte van de hoeken selecteren zodat de spijkers gemakkelijk in de gaten zelf en tussen de hals van de spijkers glijden. fles. De spijkers dienen ook als ontgrendelingsmechanisme, maar we zullen ook een speciale plaat moeten maken die ze verbindt en voor het touw dat we zullen trekken om de raket te lanceren. De laatste elementen van het lanceerplatform zijn de poten, waarvoor je in alle hoeken van het lanceerplatform 4 gaten moet boren en 4 kleine bouten van 30 tot 50 mm lang moet draaien; deze dienen om het lanceerplatform in de grond te bevestigen.
De raket moet gevuld worden met water in een strikt gespecificeerde hoeveelheid, dit is 1/3 van de totale lengte van de gehele fles. Het is gemakkelijk om experimenteel te verifiëren dat je niet te veel of te weinig water moet gieten, omdat er in het eerste geval te weinig ruimte over is voor lucht, en in het tweede geval te veel. De stuwkracht van de motor zal in deze gevallen erg zwak zijn en de bedrijfstijd zal kort zijn.Wanneer de klep opengaat, begint de samengeperste lucht water door het mondstuk te blazen, wat resulteert in stuwkracht, en ontwikkelt de raket een geschikte snelheid (ongeveer 12 m/s). Houd er rekening mee dat de hoeveelheid stuwkracht ook wordt beïnvloed door het dwarsdoorsnedeoppervlak van het mondstuk. Door de stuwkracht, die afneemt naarmate er water wordt weggeslingerd, kan de raket een hoogte van 30 tot 50 meter bereiken.
Verschillende testlanceringen bij lichte of matige wind leidden tot de conclusie dat met een afgedichte verbinding tussen de klep en de fles, een goede vulling met water en met het model verticaal gemonteerd bij de lancering, het een hoogte van ongeveer 50 m kan bereiken. bij een hoek van 60° leidt dit tot een afname van het hoogteheffen, maar wordt het vliegbereik groter. Bij vlakkere trajecten zullen de lanceringen van het model niet succesvol zijn of zal het vliegbereik kort zijn. Een model dat zonder water te water wordt gelaten, zal zeer licht zijn en slechts 2 - 5 m stijgen. Luchthydraulische modellen kunnen het beste te water worden gelaten bij rustig weer. Als resultaat van de tests valt gemakkelijk op dat het model een goede stabiliteit heeft en de neiging heeft om zich tegen de wind in te oriënteren, zowel bij aanwezigheid van tractie als nadat de motor is gestopt. De vliegtijd van het model van start tot landing bedraagt, afhankelijk van de bereikte hoogte, 5 - 7 seconden.
Overigens kunnen luchthydraulische raketten meertraps zijn, dat wil zeggen dat ze uit meerdere flessen kunnen bestaan, of zelfs uit vijf of meer. Over het algemeen is het record voor de vlieghoogte van zo'n raket maar liefst 600 meter; niet elk standaard raketmodel kan zo'n hoogte bereiken. Tegelijkertijd kunnen ze een aanzienlijke lading heffen. Sommige testers installeren bijvoorbeeld camera's of minivideocamera's en voeren met succes luchtfotografie uit.
Dus als alles klaar is, kun je eropuit gaan en de eerste lanceringen maken. Naast de raket en uitrusting moet je ook extra brandstof meenemen: verschillende flessen water. Dergelijke raketten kunnen overal worden gelanceerd, op een schoolplein, op een open plek in het bos, het belangrijkste is dat er binnen een straal van 20 meter geen gebouwen zijn die een gevechtsvlucht zouden belemmeren. Installeer het lanceerplatform in het midden van onze testlocatie zo dat de geïnstalleerde raket strikt verticaal staat. Vervolgens verbinden we de pomp met de klep, vullen de raket met water van het vereiste volume en installeren deze snel op het lanceerplatform, zodat de klep heel strak in de hals van de fles past. Nu spannen we het trekkermechanisme aan, steken twee spijkers in de gaten en bevestigen ze. Het is beter om samen een luchthydraulische raket te lanceren, de een trekt aan het touw om de lancering te maken en de ander pompt lucht in de fles. De lengte van het touw moet ongeveer 10 - 15 meter zijn, deze afstand is voldoende zodat de lanceerinrichting niet wordt bespat met een waterfontein uit de raket, maar je zult niet jaloers zijn op degene die met de pomp gaat werken, hij heeft een zeer goede kans op een koele douche tijdens een niet-standaard vlucht van de raket. Omdat onze raket uit een fles van 1,5 liter bestaat, moet deze worden opgeblazen tot een druk van 4 - 5 atmosfeer, je kunt meer proberen, maar de klep zelf en de aansluiting op de pomp zijn niet bestand tegen zo'n hoge druk en een lek zal voorkomen. Bij het opblazen hoef je niet bang te zijn dat er iets met de fles gebeurt, want volgens de technische gegevens is deze bestand tegen 30-40 atmosfeer. Luchtinjectie duurt ongeveer 30 seconden.Wanneer de vereiste druk in de fles is bereikt, krijgt de lanceerinrichting het commando "Start", die met een scherpe beweging aan het touwtje trekt en even later snelt de raket de lucht in en voert een gevechtsmissie uit. Je kunt het water bijvoorbeeld kleuren met verf of kaliumpermanganaat, op deze manier kun je de straalstroom en het traject van de raket nauwkeurig volgen. Voor de volgende lancering hoeft u alleen nog maar brandstof uit de reserve toe te voegen en opnieuw lucht in de raket te pompen. Zo'n raket kan erg leuk zijn op een zonnige zomerdag.
