Er zijn veel spanningsomvormercircuits, maar in de regel verschijnen na montage defecten, storingen en onbegrijpelijke oververhitting van afzonderlijke onderdelen en delen van het circuit. Het in elkaar zetten van de omvormer heeft mij twee weken gekost, aangezien er een aantal wijzigingen aan het hoofdcircuit zijn aangebracht; uiteindelijk kan ik met zekerheid zeggen dat het resultaat een krachtige en betrouwbare omvormer is.
De hoofdtaak was het bouwen van een 300-350 watt omvormer om de versterker van stroom te voorzien volgens het Lanzar schema, alles is mooi en netjes geworden, alles behalve het bord, we hebben een groot tekort aan chemicaliën voor het etsen van borden, dus moesten we gebruik maken van een breadboard, maar ik raad niet aan om mijn kwelling te herhalen, het solderen van bedrading voor elke track, het vertinnen van elk gat en contact is geen gemakkelijke klus, dit kun je beoordelen door naar de achterkant van het bord te kijken. Voor een mooie uitstraling werd er brede groene tape op het bord geplakt.
PULSTRANSFORMATOR
De belangrijkste verandering in het circuit is de pulstransformator. In vrijwel alle artikelen over zelfgemaakte subwooferinstallaties wordt de transformator op ferrietringen gemaakt, maar soms zijn de ringen niet leverbaar (zoals in mijn geval). Het enige dat er was, was een Alsifer-ring van een hoogfrequente smoorspoel, maar de werkfrequentie van deze ring liet niet toe dat deze als transformator in een spanningsomvormer werd gebruikt.
Hier had ik geluk, ik kreeg bijna voor niets een paar computervoedingen; gelukkig hadden beide apparaten volledig identieke transformatoren.
Als gevolg hiervan werd besloten om twee transformatoren als één te gebruiken, hoewel één zo'n transformator het gewenste vermogen kan leveren, maar bij het opwinden de wikkelingen simpelweg niet zouden passen, dus werd besloten om beide transformatoren opnieuw te maken.
Eerst moet je het hart verwijderen; in feite is het werk vrij eenvoudig. Met behulp van een aansteker verwarmen we de ferrietstaaf, die het hoofdhart sluit, en na 30 seconden verwarmen smelt de lijm en valt de ferrietstaaf eruit. De eigenschappen van de stick kunnen veranderen als gevolg van oververhitting, maar dit is niet zo belangrijk, omdat we geen sticks in de hoofdtransformator zullen gebruiken.
Hetzelfde doen we met de tweede transformator, daarna verwijderen we alle standaardwikkelingen, maken de transformatorklemmen schoon en snijden van beide transformatoren een van de zijwanden af, het is raadzaam om de muur contactvrij af te zagen.
Het volgende deel van het werk is het lijmen van de kozijnen. U kunt het bevestigingsgebied (naad) eenvoudig omwikkelen met elektrische tape of tape; ik raad het gebruik van verschillende lijmen af, omdat dit het inbrengen van de kern kan belemmeren.
Ik had ervaring met het monteren van spanningsomvormers, maar toch kostte deze omvormer mij al het sap en geld, aangezien tijdens het werk 8 veldwerkers omkwamen en de transformator de schuld van alles was.
Experimenten met het aantal windingen, wikkeltechniek en draaddoorsneden leidden tot bevredigende resultaten.
Het moeilijkste is dus het kronkelen. Veel forums adviseren om een dikke primaire te wikkelen, maar de ervaring leert dat je niet veel nodig hebt om het opgegeven vermogen te krijgen. De primaire wikkeling bestaat uit twee volledig identieke wikkelingen, elk van hen is gewikkeld met 5 strengen van 0,8 mm draad, gespannen over de gehele lengte van het frame, maar we zullen niet haasten. Om te beginnen nemen we een draad met een diameter van 0,8 mm, de draad is bij voorkeur nieuw en glad, zonder bochten (hoewel ik een draad gebruikte uit de netwerkwikkeling van dezelfde transformatoren uit voedingen).
Vervolgens wikkelen we 5 windingen langs één draad over de gehele lengte van het transformatorframe (je kunt ook alle draden samen met een bundel wikkelen). Na het opwinden van de eerste kern moet deze worden versterkt door deze eenvoudigweg op de zijklemmen van de transformator te wikkelen. Daarna wikkelen we de rest van de draden gelijkmatig en netjes op. Nadat het opwikkelen is voltooid, moet u de laklaag aan de uiteinden van de wikkeling verwijderen; dit kan op verschillende manieren worden gedaan: verwarm de draden met een krachtige soldeerbout of verwijder de lak afzonderlijk van elke draad met een montagemes of scheermes.Hierna moet je de uiteinden van de draden vertinnen, ze in een varkensstaart weven (het is handig om een tang te gebruiken) en ze bedekken met een dikke laag tin.
Hierna gaan we verder met de tweede helft van de primaire wikkeling. Het is volledig identiek aan de eerste; voordat we het opwinden, bedekken we het eerste deel van de wikkeling met elektrische tape. De tweede helft van de primaire wikkeling wordt ook over het hele frame gespannen en in dezelfde richting gewikkeld als de eerste; we wikkelen deze volgens hetzelfde principe, kern voor kern.
Nadat het wikkelen is voltooid, moeten de wikkelingen worden gefaseerd. We zouden één wikkeling moeten krijgen, die uit 10 windingen bestaat en een tikje vanuit het midden heeft. Het is belangrijk om hier één belangrijk detail te onthouden: het einde van de eerste helft moet samenvallen met het begin van de tweede helft of omgekeerd, zodat er geen problemen zijn met fasering, het is beter om alles vanaf foto's te doen.
Na veel hard werken is de primaire wikkeling eindelijk klaar! (je kunt bier drinken).
Ook de secundaire wikkeling vereist veel aandacht, aangezien deze de versterker van stroom zal voorzien. Het is volgens hetzelfde principe gewikkeld als de primaire, alleen bestaat elke helft uit 12 windingen, wat volledig een bipolaire uitgangsspanning van 50-55 volt oplevert.
De wikkeling bestaat uit twee helften, elk omwikkeld met 3 strengen draad van 0,8 mm, de draden zijn door het frame gespannen. Na het opwinden van de eerste helft isoleren we de wikkeling en wikkelen we de tweede helft er bovenop in dezelfde richting als de eerste. Als resultaat krijgen we twee identieke helften, die op dezelfde manier gefaseerd zijn als de primaire. Daarna worden de leidingen gereinigd, met elkaar verweven en aan elkaar verzegeld.
Een belangrijk punt: als u besluit andere soorten transformatoren te gebruiken, zorg er dan voor dat de helften van het hart geen opening hebben; als resultaat van experimenten is gebleken dat zelfs de kleinste opening van 0,1 mm de werking sterk verstoort van het circuit neemt het stroomverbruik 3-4 keer toe, de veldeffecttransistoren beginnen oververhit te raken, zodat de koeler geen tijd heeft om ze af te koelen.
De afgewerkte transformator kan worden afgeschermd met koperfolie, maar dit speelt geen bijzonder grote rol.
Het resultaat is een compacte transformator die eenvoudig het benodigde vermogen kan leveren.
SCHEMA
Het schakelschema van het apparaat is niet eenvoudig; ik raad beginnende radioamateurs af om er contact mee te maken. De basis is, zoals altijd, een pulsgenerator gebouwd op het geïntegreerde TL494-circuit. De extra uitgangsversterker is gebouwd op een paar transistors met laag vermogen uit de BC 557-serie, bijna een volledig analoog van de BC556; vanuit het huiselijke interieur kun je de KT3107 gebruiken. Als stroomschakelaar worden twee paar krachtige veldeffecttransistors uit de IRF3205-serie gebruikt, 2 veldeffecttransistors per arm.
De transistors worden geïnstalleerd op kleine koellichamen van computervoedingen en zijn vooraf geïsoleerd van het koellichaam met een speciale pakking.
De weerstand van 51 ohm is het enige deel van het circuit dat oververhit raakt, dus er is een weerstand van 2 watt nodig (hoewel ik maar 1 watt heb), maar oververhitting is niet erg, het heeft op geen enkele manier invloed op de werking van het circuit.
Installatie, vooral op een breadboard, is een erg moeizaam proces, dus het is beter om alles op een printplaat te doen. We maken de plus- en minsporen breder en bedekken ze vervolgens met dikke lagen tin, omdat er een aanzienlijke stroom doorheen zal stromen, hetzelfde geldt voor de veldafvoeren.
We hebben weerstanden van 22 ohm ingesteld op 0,5-1 watt, ze zijn ontworpen om overbelasting van de microschakeling te verwijderen.
De veldpoortstroombegrenzende weerstanden en de voedingsstroombegrenzende weerstand van de microschakeling (10 ohm) zijn bij voorkeur een halve watt, alle andere weerstanden kunnen 0,125 watt zijn.
De frequentie van de omzetter wordt ingesteld met behulp van een condensator van 1,2 nf en een weerstand van 15 k; door de capaciteit van de condensator te verkleinen en de weerstand van de weerstand te vergroten, kun je de frequentie verhogen of andersom, maar het is raadzaam niet met de frequentie te spelen frequentie, aangezien de werking van het gehele circuit verstoord kan worden.
In de KD213A-serie werden de gelijkrichtdiodes gebruikt; deze deden het het beste, omdat ze vanwege de werkfrequentie (100 kHz) uitstekend aanvoelden, hoewel je elke hogesnelheidsdiodes kunt gebruiken met een stroomsterkte van minimaal 10 ampère; het is het is ook mogelijk om Schottky-diodesamenstellen te gebruiken, die te vinden zijn in dezelfde computervoedingen, in één geval zijn er 2 diodes die een gemeenschappelijke kathode hebben, dus voor een diodebrug heb je 3 van dergelijke diodesamenstellen nodig. Er is nog een diode geïnstalleerd om het circuit van stroom te voorzien; deze diode dient als bescherming tegen stroomoverbelasting.
Helaas heb ik condensatoren met een spanning van 35 volt van 3300 microfarad, maar het is beter om een spanning van 50 tot 63 volt te selecteren. Er zijn twee van dergelijke condensatoren per arm.
Het circuit maakt gebruik van 3 smoorspoelen, waarvan de eerste het convertorcircuit van stroom voorziet. Deze choke kan op standaard gele ringen van voedingen worden gewikkeld. We wikkelen 10 windingen gelijkmatig rond de hele ring, de draad is verdeeld in twee draden van 1 mm.
Smoorspoelen voor het filteren van RF-interferentie na de transformator bevatten ook 10 windingen, draad met een diameter van 1-1,5 mm, gewikkeld op dezelfde ringen of op ferrietstaven van welk merk dan ook (de diameter van de staven is niet kritisch, lengte 2-4 cm ).
De converter wordt gevoed wanneer de afstandsbedieningsdraad (REM) is aangesloten op de plus van de voeding. Hierdoor wordt het relais gesloten en begint de converter te werken. Ik gebruikte twee relais parallel geschakeld met elk 25 ampère.
De koelers zijn op het converterblok gesoldeerd en gaan aan zodra de REM-draad wordt ingeschakeld. Eén ervan is ontworpen om de converter te koelen, de andere is voor de versterker, je kunt ook een van de koelers in de tegenovergestelde richting installeren dat deze laatste warme lucht uit de gewone behuizing verwijdert.
RESULTATEN EN KOSTEN
Nou, wat kan ik zeggen, de converter rechtvaardigde alle hoop en kosten, het werkt als een klok. Als resultaat van de experimenten kon hij maar liefst 500 watt leveren en hij had meer kunnen doen als de diodebrug van het apparaat dat de omzetter van stroom voorzag niet was overleden.
Totaal uitgegeven aan de converter (getoonde prijzen zijn voor het totale aantal onderdelen, niet voor één)
- IRF3205 4 stuks - 5$
- TL494 1 st -0,5$
- BC557 3 stuks - 1$
- KD213A 4 stuks - 4$
- Condensatoren 35V 3300uF 4 stuks - $3
- Weerstand 51 ohm 1 stuk - $ 0,1
- Weerstand 22 ohm 2 stuks -0,15$
- Ontwikkelingsbord - $ 1
Uit deze lijst heb ik de diodes en condensatoren gratis gekregen, ik denk dat, behalve de veldwerkers en de microschakeling, alles op zolder te vinden is, gevraagd aan vrienden of in workshops, dus de prijs van de omzetter bedraagt niet meer dan $ 10. Je kunt een kant-en-klare Chinese versterker voor een subwoofer kopen met alle voorzieningen voor $ 80-100, en producten van bekende bedrijven kosten veel, van $ 300 tot $ 1000. In ruil daarvoor kun je voor slechts $ 300 een versterker van dezelfde kwaliteit in elkaar zetten $ 50-60, nog minder als je weet waar je de onderdelen vandaan kunt halen, ik hoop dat ik veel vragen heb kunnen beantwoorden.
alias KASYAN
