Een oude, kapotte spaarlamp kan nog steeds erg handig zijn. Bijvoorbeeld voor het maken van het meest interessante zelfgemaakte product: een inductieverwarmer. En eerst, zoals altijd, een beetje theorie.
Verwarmingselementen van dit type worden veel gebruikt in verschillende industrieën. Met behulp van dergelijke apparaten worden metalen gesmolten, gehard of sectoraal verwarmd.
Het principe van hun werking is gebaseerd op het effect van het optreden van wervelstromen - Foucault-stromen - in een metalen kern wanneer deze in het magnetische wisselveld van een spoelcircuit wordt geplaatst. En dit gaat gepaard met het vrijkomen van warmte in de kern - elektromagnetische energie wordt omgezet in thermische energie.
Op de site Het is gemakkelijk om allerlei apparaatdiagrammen te vinden die u zelf kunt repliceren. En het eenvoudige, nu klassieke circuit lijkt sterk op het elektronische ballastcircuit voor fluorescentielampen. En wij zullen, door een kant-en-klaar CFL-lampbord te gebruiken en het een beetje aan te passen, een inductieverwarmer creëren. Laten we beginnen.
Neem geen lamp met een vermogen van minder dan 20 W. Dit model zegt 23 W. Dat is voldoende.We moeten begrijpen dat we geen industrieel ontwerp zullen ontvangen; het permanente gebruik ervan is niet voorzien. Dit zal een soort model zijn dat de mogelijkheid laat zien om onafhankelijk een apparaat te vervaardigen dat inductie gebruikt voor verwarming.
Een eenvoudige inductieverwarmer maken van een spaarlamp
We openen de lampvoet en verwijderen het elektronische bord ervan.
De filamentdraden zijn op de pinnen aan de zijkanten gewikkeld. Nadat we ze hebben losgekoppeld, leggen we de spiraalvormige glazen buis opzij - de fles. Koppel de voedingsdraden los van de basis. Eén ervan heeft een zekering. Dat is alles, de betaling ligt in jouw handen.
Nu moet je het gaspedaal aanpassen. We desolderen hem en ontkoppelen de ferrietkern.
Het kan moeilijk zijn om het te scheiden; je zult het ferriet moeten verwarmen. De aanpassing bestaat uit het opwinden van een extra wikkeling. Er zal dus geen smoorspoel meer zijn, maar een transformator.
Neem voor de secundaire wikkeling een koperdraad met een doorsnede van 0,8 mm. Door hem beurt voor beurt op te winden, is het mogelijk om 11 windingen te leggen. Het is belangrijk om strak en voorzichtig op te winden, zodat de W-vormige kern op zijn plaats valt.
We solderen de vervaardigde transformator terug in het bord.
Sluit het netsnoer aan. De pinnen waarmee voorheen de gloeidraden van de lamp waren verbonden, moeten worden kortgesloten door een stuk draad te solderen.
Vervolgens zullen we een spoelcircuit maken. We wikkelen 10-15 windingen van dezelfde koperdraad op een doorn met een diameter van 6 mm. We solderen het aan de secundaire wikkeling van de transformator die we hebben gemaakt. Alle. Nu de testen.
Een metalen pin in de circuitspoel wordt in ongeveer vijf seconden roodgloeiend heet. Natuurlijk is langdurig gebruik van het apparaat ongewenst: de transistors worden erg heet. Maar de prestaties van het apparaat zijn bewezen.
