Maar deze keer zei ik tegen mezelf: “Dat is genoeg, je moet het tot het einde doorzetten, wat het ook kost.”
Dus ik herinnerde me de klok die al lang stof stond te verzamelen op een plank in de voorraadkast en besloot er iets van te maken dat ik zou gebruiken.
Honderd jaar geleden gaf een ‘aardig’ persoon ons deze ellende, die, zoals je misschien al geraden had, bijdroeg aan de verzameling niet-opgeëiste dingen.
Uit een bodemloze kast kwam een oude blouse met mooie stof, maar niet meer de juiste maat, aan het licht. Ik heb wat lijm en een schroevendraaier gevonden.
Het proces is begonnen.
Met een schroevendraaier verwijderde ik de vreselijke plastic behuizing van het horloge, haalde het glas eruit en onderzocht de wijzerplaat, die hier en daar gelijmd moest worden.
Vervolgens knipte ik een stuk stof van de juiste maat uit de blouse en knipte er in het midden een gat in. Overigens was het pas bij de tweede poging mogelijk om de maat niet te missen, aangezien het materiaal de eerste keer nauwelijks de rand bereikte. Uit eigen ervaring kan ik dus zeggen dat het beter is om meer af te snijden en het dan op de horlogerand af te knippen.
Vervolgens kwam het arbeidsintensieve en meest onaangename moment: het was nodig om de plastic behuizing met materiaal te bedekken.
Met behulp van lijm en iemands moeder is het mij uiteindelijk gelukt. Toegegeven, ik moest afscheid nemen van de manicure en een paar keer mijn vingers afscheuren, die waren gelijmd in plaats van stof. Maar met vallen en opstaan kwam ik erachter dat het gemakkelijker is om een oude balpen te gebruiken, waarvan de achterkant het heel gemakkelijk maakt om het materiaal te lijmen. Ik zal niet eens praten over mijn klaagzangen toen ik het moest afscheuren en opnieuw moest doen omdat de stof borstelig was.
En nu de lijm was opgedroogd, kon het horloge weer in elkaar worden gezet. Vreemd genoeg zagen ze er heel mooi uit, maar er ontbrak iets. En toen herinnerde ik me de vlinders die ‘leven’ in het smakeloze schilderij van mijn vriend, waardoor het er heel cool uitzag.
Het is besloten, ik doe het decor van vlinders.
Ik heb een sjabloon op papier getekend en uitgeknipt. Toen vond ik een deksel van een salade die ik een paar dagen geleden op gewicht had gekocht, en ik besefte dat dit plastic perfect zou zijn. Ik heb het sjabloon op plastic overgebracht en twee vlinders uitgesneden.
Ik heb het aan het begin van de vleugels gebogen, omdat het plastic hiervoor zacht genoeg was.
Daarna moest ik terugdenken aan mijn jeugd en beginnen met tekenen.Oude nagellakken, die in overvloed bleken te zijn, kwamen goed van pas. Op de voorkant heb ik de basiskleur rood-oranje aangebracht.
Ik heb de rand van de rand brons gemaakt, lichtroze en gouden flitsen geschilderd en op elke vlinder vier witte stippen gezet.
Het resultaat beviel mij, de vlinders glinsterden, maar waren niet pretentieus of te kleurrijk, wat bij de blauwgrijze stof met paisley-patroon op de horlogerand niet nodig zou zijn geweest. Ik plakte ze in willekeurige volgorde op het horloge en begon te genieten van het resultaat.
Slechts twee uur werk, een kapotte manicure en de huid van mijn vingers afgescheurd door de lijm. Maar het resultaat overtrof al mijn verwachtingen. Mijn schattige horloge met vlinders hangt nu op de zeer centrale plek. En vreemd genoeg dacht ik na een uur niet meer aan manicure en opgedroogde lijm, maar keek ik vaak op mijn horloge, want dat vind ik echt leuk.
