De chemische krachtbron die in deze masterclass zal worden gemaakt, heeft een behoorlijk groot vermogen om daarmee een spanning te verkrijgen die 220 V-netwerkapparaten kan voeden.
U heeft waarschijnlijk op internet artikelen gezien waarin elektriciteit wordt verkregen uit een citroen door er twee elektroden van verschillende metalen in te steken. Deze batterij zal volgens dezelfde principes worden gebouwd, alleen op grotere schaal.
Laten we niet het pad volgen van het vergroten van de secties van elementen, maar het pad volgen van het vergroten van het oppervlak van de elektroden, wat een grotere batterijstroom zou moeten opleveren, en dus de kracht van de hele installatie.
Water en zuiveringszout dat daarin wordt verdund, wordt als elektrolyt gebruikt.
Zal nodig hebben
- PVC rioolbuis, lengte 1-1,2 m.
- Twee PVC-stekkers.
- Koperdraad.
- Gegalvaniseerde strip.
- Een stuk gegolfde buis.
- Dunne PVC-buis.
- Een paar stukjes plastic voor standaards.
- Er zijn twee terminals.
Wij maken een wateraangedreven batterij
We moeten een afgesloten vat samenstellen uit een PVC-buis - dit zal het lichaam van onze batterij zijn. Ik besloot om aan de uiteinden schroefdoppen te plaatsen, zodat ze op elk moment konden worden losgeschroefd. Gebruik een gasbrander om de rand van de buis te verwarmen.
Wij steken de stekker erin.
Het resultaat is deze nette rand met een draad aan het uiteinde.
In de doppen van de pluggen lijmen we stukjes dunne buis. Het is niet nodig om er een gat in te maken. Deze segmenten centreren het interne element en zijn alleen nodig als bevestigingsmiddelen. Wij gebruiken lijm op basis van epoxyhars.
De gehele batterij wordt horizontaal geplaatst, hiervoor lijmen we aan beide zijden speciale poten.
Het is tijd om het elektrode-element zelf te maken. We nemen een buis met een kronkelige textuur en winden eerst een koperdraad in de groef.
Als je zo'n buis niet hebt, neem dan een gewone gladde buis, maar in dit geval zal de draad periodiek met een bepaald interval moeten worden bevestigd.
Vervolgens wikkelen we gegalvaniseerde tape in de opening tussen het koper.
Deze twee banden mogen elkaar niet raken.
Aan de ene kant verbinden we en trekken we een conclusie uit de koperdraad. En aan de andere kant maken we een tikje van de zinkelektrode.
We verbinden de draden en maken terminals.
Installeer het element in de buis.
We sluiten het deksel zodat de buis op het deksel in de buis van het element met de elektroden gaat.
We maken een elektrolyt: voeg een paar eetlepels frisdrank toe aan gewoon water. Vervolgens vullen we het in de batterij.
Zoals je kunt zien is de carrosserie beschilderd met zwart email. Aan de zijkant bevindt zich een klep voor het vrijgeven van gassen en het aftappen van vloeistof. Sluit af met het tweede deksel.
Op dit punt is onze chemische stroombron gereed.
Het resultaat van de zoutbatterij
Het resultaat van het werk is zodanig dat de nullastspanning 1,6 V is. De kortsluitstroom is 120 mA.
Nu verbinden we de belasting. Dit is een boostconverter met enkele transistor voor de voeding LED's.
LED's helder schijnen en ongeveer 20 mA verbruiken. Zoals u kunt zien, was de trekking gedaald tot 1,2 V.
Laten we vervolgens proberen een 220 V-lamp van stroom te voorzien met een vermogen van 3 W.
We sluiten hem ook aan via een converter.
Het glanst normaal. De aanvankelijke spanningsval bedroeg maximaal 0,8 V. Na een paar uur werken was deze 0,6 V.
Deze batterij gaat enkele uren mee. Je kunt het verzamelen en experimenteren met het vervangen van de elektrolyt, waardoor het niet uit frisdrank bestaat, maar uit gewoon keukenzout. Vervang elektroden van andere metalen. Wie weet kun je meer spanning en looptijd krijgen. Succes!
